Suyun öte yakasında doğmuş dedem ve ailesi,sonra mübadele diye bir şey çıkmış…
Ardından Meriç'i geçmiş ve hemen konaklamışlar…
Atatürk, diğer tüm köylülere olduğu gibi onlara da toprak vermiş.
Kula kulluktan çıkarmış, işin özeti adam etmiş bizim kızanları.
Vatana ihanet hiç etmemiş o topraklarda yaşayanlar.
Hem de onlarında “baba” gibi ana dilleri olmasına rağmen…
Evlerinde, ocaklarında konuşmuşlar "Pomakça"yı “Boşnakça”yı, ama dillerini hiç bir zaman ihanet aracı olarak kullanmamışlar…
Meriç Nehri boyunca pek su yılanı gezmez…
Belki de dilleri o yüzden ihanete hiç araç olmamış.
Babaannem 2002'ye kadar yani ölene kadar hep suyunu çeşmeden taşırdı, köy evimizde hiç çeşmemiz olmadı ki.
Ailenin kızçeleri, yani halamlar da aynı şekilde…
Onlarda halen köy evine meydanda bulunan yalaktan su taşırlar.
İneklerin otlamaya giderken ve dönerken kullandığı yalaktan hem de…
Bayramlarda hep yer sofrasında yedik yemeğimizi.
Hiç masa kuramadık, kuramadık.
Evin içerisinde hiç tuvaletimiz de olmadı köy evimizde.
Ama hiç suyumuz yok diye de, kurşun sıkan olmadı devlete.
Veya sınır boyundayız, yatırım gelmiyor diye hiç köprü de bombalamadık.
Biz hep toprağa inandık.
Ve emeğe.
Gündöndüye umut bağladık güne bakar da bereket ve bolluk gelir diye.
Meriç’in azgın suyundan türküler çığırdık kimi zaman.
Ama hep Ata’nın izinden yürüdük.
Bizim hikayemiz de böyle.
Dersimli Kemal’in dediği gibi elitte değiliz elbet.
Ama içecek 2 kadeh rakımızda vardır her daim.
Yani halkçılık, yoksulluk ve yokluk sadece ve sadece doğuda yok.
Batının mağdurları da bunlar işte.
Bugün Trakya’nın muhacir köylerini hele bi gezin görün bakalım.
Neyse sözü fazla uzatmaya gerek yok.
EFE'lerin EFE'si Mustafa Kemal'in hemşehrisi Selanikli Hasan aganın torunu Orçun Oğuz’um diyelim kısaca…
“Bu yazı nereden çıktı?” diye soracak olanlara, ÆCe-Ha- Pe’nin kurultayından sonra çıktı dersiniz.
