Bizleri en derin gönül bağları ile birbirimize bağlayan günler.
Hele bu günlerde tek başınıza kalırsanız sormayın gitsin.
Evden bayram namazına çıkarken bir uğurlayanınız yoksa.
Ya da bayram namazı dönüşü evde sizi bekleyen birileri yoksa.
Güzel bir bayram kahvaltısı hazırlanmadıysa.
O sofra maneviyatla ve tebessümle süslenmediyse işiniz zor.
Tabi yine de şükretmek gerek bazen her şeye rağmen.
En azından cebinizde paranız varsa, kendinize güzel bir kahvaltı sofrası kurabilirsiniz benim gibi.
Kurarken etrafa gülücükler saçıp, mutlu bir tablo da çizebilirsiniz.
Normal günler yine geçiyor da, bayram sabahları aile olmadan geçmiyor dersiniz belki içinizi çeke çeke..
Aile hasretleri vuslatla sonlanmasa işimiz daha da zor.
Şükür ki aile kavramının ne demek olduğunu aile büyüklerimizden sapına kadar aldık, öğrendik.
Manevi değerlerin giderek yok olduğu günümüzde ailenin önemini anlatmaya gerek yok sanırım…
İnsanların giderek bencilleştiği, paylaşmanın giderek azaldığı günlerde aile kavramını korumak en az kurmak kadar zor.
Bizde aile kültürünü bizleri yetiştiren hacı dedemizden aldık.
Kimi zaman İpsala’lı demirci ustası Hakkı dededen, kimi zaman Selanik-Drama’lı Kasap Hasan dededen…
O çınarların birisini geçtiğimiz yıllarda yitirdik, diğerinin de halen gölgesine sığınıyoruz.
Sizler bu satırları okurken belki o çınarın gölgesinde yine ülke sorunlarını konuşuyor olacağız.
Sonra koca çınar yine AKP’yi savunacak, bizde ona muhalefet edeceğiz.
Ah dede, vah dede…
