Kocaeli'nin İzmit ilçesinde, mesleğe başladığım 2007 yılında tanımıştım Güngör Arslan'ı.
O zamanlar 19 yaşında bir İletişim Fakültesi öğrencisi olarak, gittiğim haberlerde meslek büyüklerimi izler, takibe alırdım.
Onların nasıl fotoğraf çektiğini izler, nasıl sorular sorduklarını dikkatle dinlerdim.
Arslan'ın imtiyaz sahibi olduğu BİZİM Kocaeli Gazetesi ise o gün ki adıyla, eski KUR-YAPI Kavşağı, Koruma İş Hanı'nda yer alırdı.
Güngör Arslan, katıldığı basın toplantılarında sadece dinleyici olarak katılmaz, insiyatifi muhabire bırakmazdı.
Notlar alır, fotoğraf çeker, basın toplantısında ters açıdan bakmamızı sağlayan sorular sorardı.
Gazetesinin Genel Yayın Yönetmeni olduğu halde, elinde fotoğraf makinesiyle, toplantı, yürüyüş yahut bir miting esnasında, Arslan’ı fotoğraf çekerken görebilirdiniz.
Hepimizin olduğu gibi elbette onun da hataları sevapları, günahları oldu.
Haksızlıklara uğradı, haksızlıklar yaşatmış da olabilir ama hiçbir şey bir gazetecinin silahla infaz edilmesini meşru kılmaz.
Mesleğini ciddiye alan, içselleştirerek mücadele eden biriydi.
Onun yayın yönetmeni olduğu gazetenin muhabirleri, gittiğimiz haberlerde ayrı bir itibar ve ilgi görürlerdi.
Açıkçası o dönem için, açık yüreklilikle ifade etmek gerekirse, BİZİM KOCAELİ Gazetesi'nde çalışmak itibardı.
Yürüyüş yolunda yürüdüğünde iz bırakırdı.
2014 Yerel seçimleri döneminde, Sayın Sefa Sirmen'in sunuculuğunu yaptığım zamanlar, bana moral verir, "Aferin iyi gidiyorsun, arslan gibi kükrüyorsun, sinme, sakın pes etme" derdi.
Ve Uğur Mumcu'nun ölüm yıl dönümlerinde kaleme aldığı yazılarında, 'Uğur Mumcu ne kadar şanslı, cesaretiyle tarihe geçti. Bir gün beni de yok ederlerse ben de tarihe geçerim' gibisinden yazılar yazardı.
Evet, Güngör Arslan sen de tarihe geçtin.
Işıklar içinde uyu, yolun açık olsun.
Seni her zaman cesur kaleminle hatırlayacağız.
Cinayetin azmettiricilerinin bir an önce ortaya çıkması ve yakalanması dileğiyle…
